Ένα χωριό χωρίς πλατείες που αποτελείται από ένα κεντρικό δρόμο και διάσπαρτα σπίτια με μεγάλες αυλές δεξιά και αριστερά του. Η ορεινή Άνω Μεριά είναι η παραγωγική δύναμη του νησιού. Το κάθε σπίτι έχει γύρω του οικόσιτα ζώα, μποστάνια(=μικροί κήποι), αλώνια(=χώροι για την συλλογή των καρπών των σιτηρών) και άλλους χώρους που χρησιμοποιεί η κάθε οικογένεια ώστε να είναι αυτάρκης. Μπορείτε να επισκεφθείτε το χωριό με ΙΧ ή με τα πόδια και να δείτε το λαογραφικό μουσείο, παλιούς ανεμόμυλους, τα λεμονόσπιτα(=κυκλικό οικοδόμημα γύρω από τις λεμονιές για προστασία από τον αέρα), τις θεμωνιές (=πέτρινα κτίσματα και βοηθητικοί χώροι που συντελούν στην αυτάρκεια κάθε οικογένειας) και σίγουρα να δοκιμάσετε τα παραδοσιακά μακαρόνια μας με κοκκινιστό κρέας της επιλογής σας(ματσάτα) σε κάποια από τις ταβέρνες του χωριού.

Το νησί διαθέτει πάνω από 80 ξωκλήσια διάσπαρτα χτισμένα σε όλα τα μέρη του νησιού. Τα περισσότερα έχουν χτιστεί από ιδιώτες προς τιμήν του αγίου ή της αγίας που τους βοήθησε σε κάποιο πρόβλημα τους. Κάθε οικογένεια έχει αναλάβει την φροντίδα κάποιας εκκλησίας και έτσι διατηρούνται όλο τον χρόνο καθαρές. Επίσης, διοργανώνονται και πολλά πανηγύρια στις γιορτές των αγίων με ποικιλία παραδοσιακών κερασμάτων και παρουσία ντόπιων οργανοπαικτών.

Το νησί μας έχει ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, το οποίο ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει σε δύο μέρη. Είτε στην περιοχή του τερματικού σταθμού του λεωφορείου της Άνω Μεριάς, είτε στο τελείωμα του φιδογυριστού δρόμου του μοναστηριού της Παναγίας, λίγο πριν το προαύλιο του ναού.

Τα σπίτια της πρωτεύουσας του νησιού, της Χώρας έχουν χτιστεί γύρω από το μεσαιωνικό κάστρο της. Παλαιότερα, οι κάτοικοι του νησιού για να προστατευθούν από τις επιθέσεις πειρατών και άλλων εχθρών αναγκάσθηκαν να χτίσουν τα σπίτια τους ενωμένα το ένα με το άλλο στην άκρη του γκρεμού, πάνω από την θάλασσα, στην βόρεια πλευρά του νησιού. Η είσοδος σε αυτό τον οικισμό επιτυγχανόταν από 2 πύλες που βρισκόταν στην πίσω πλευρά. Μικρά μονόχωρα ασβεστωμένα σπιτάκια το ένα πάνω στο άλλο με μικρές αυλές και πεζούλια ,στενά πλακόστρωτα δρομάκια «κεντημένα» με ντάμες (=τα άσπρα περιγράμματα των πλακών), μικρά εκκλησάκια και η διάχυτη αύρα μιας μακρινής και επικίνδυνης, για τους τότε κατοίκους, εποχής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του δικού μας Κάστρου. Με γνώμονα την αρχιτεκτονική δομή του Κάστρου έχουν χτιστεί και τα σπίτια γύρω από αυτό.

Το μουσείο βρίσκεται ανάμεσα στα πρώτα σπίτια της Άνω Μεριάς. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό συγκρότημα τεσσάρων κτισμάτων του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα με όλους τους βοηθητικούς χώρους που χρησιμοποιούσε μια ντόπια οικογένεια ώστε να είναι αυτόνομη και να έχει ότι χρειάζεται για την διατροφή και την ένδυση της. Ο επισκέπτης μπορεί να δει την παραδοσιακή ένδυση των Φολεγανδριτών ένα παραδοσιακό ξυλόφουρνο , το πατητήρι σταφυλιών όπου παρήγαγαν κρασί, τον κύλινδρο με τον οποίο πολτοποιούσαν τις ελιές και έφτιαχναν λάδι, την επίπλωση και την διακόσμηση του σπιτιού μιας παλιότερης εποχής . Με σπουδαιότερο την περιγραφή μιας καθημερινής ημέρας των κατοίκων του νησιού σε συσχετισμό με τα αντικείμενα τα οποία κοσμούν το μουσείο.

Βρίσκεται σχεδόν στην κορυφή ενός μεγάλου βράχου πάνω από την Χώρα. Χτίστηκε πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου ναού ,τμήματα του οποίου έχουν προσαρτηθεί στους τοίχους του μοναστηριού. Σήμερα λειτουργείται ως εκκλησία ενώ παλαιότερα είχε την δομή γυναικείου μοναστηριού. Βρίσκεται σε μια θαυμάσια τοποθεσία και μέσα στο ναό φιλοξενείται η ασημένια εικόνα της βρεφοκρατούσας Παναγίας η οποία σύμφωνα με το μύθο εκλάπη από πειρατές και επέστρεψε στο νησί με θαυματουργό τρόπο. Η εικόνα αυτή κατά την διάρκεια του Πάσχα μπαίνει σε όλα τα σπίτια και τα καραβάκια του νησιού για να τα ευλογήσει.

Είναι ένα από τα πιο διάσημα ανεξερεύνητα σπήλαια στην Ελλάδα. Βρίσκεται στην βορειανατολική πλευρά του νησιού κοντά στην θάλασσα. Ο επισκέπτης μπορεί να την δει μόνο κάνοντας με τα καραβάκια μας τον γύρο του νησιού. Η πρόσβαση από την στεριά, ως τώρα, δεν είναι εφικτή, υπάρχει μόνον ένα επικίνδυνο μικρό μονοπάτι που γνωρίζουν κάποιοι ντόπιοι. Να σημειωθεί ότι εάν πνέουν δυνατοί βοριάδες ούτε το καραβάκι μπορεί να πλησιάσει στην περιοχή. Στα τοιχώματα του σπηλαίου έχουν βρεθεί χαραγμένα αρχαία ονόματα που χρονολογούνται στον 4ο π.Χ. αιώνα. Πρόκειται για νέους που επισκέφθηκαν το νησί στα πλαίσια ίσως κάποιας τελετής ενηλικίωσης. Στο σπήλαιο, επίσης, έχουν βρεθεί οστά και αντικείμενα που έχουν συνδεθεί με θρύλους που περιγράφουν το σπήλαιο ως κρησφύγετο των κατοίκων του νησιού σε περιπτώσεις πειρατικών επιθέσεων. Η Χρυσοσπηλιά έχει ερευνηθεί σε μήκος περίπου 300m ενώ στην συνέχεια υποδιαιρείται σε μικρούς θαλαμίσκους που σε μεγάλο ποσοστό δεν έχουν ερευνηθεί ,επομένως παραμένει άγνωστο και το πραγματικό μήκος του σπηλαίου.

Βρίσκεται λίγο πριν την παραλία «Λιβαδάκι» πάνω από την θάλασσα και αποτελείται από τον φάρο και ένα μικρό οικοδόμημα μέσα στο οποίο έμενε παλαιότερα ο φαροφύλακας . Σήμερα ο φάρος λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια και δεν κρίνεται αναγκαίο να υπάρχει κάποιος εκεί μόνιμα. Τον φάρο μπορείτε να τον δείτε περνώντας με το καραβάκι από κάτω του πηγαίνοντας στο Λιβαδάκι ή πηγαίνοντας από τον Αγ.Νικόλαο στο Λιβαδάκι με τα πόδια, αν και η απόσταση είναι αρκετά μεγάλη(τουλάχιστον 1,5h).